دکلمه۲

 ديدي که دوام " شب" بسي کوتاه است؟            ديدي که " سحر" از پي شب، در راه است؟

آن عيسي ِ ما که زنده کرد، ايران را                     حقا که مسيحا دم و " روح الله " است.

... گرفتار جنگ يأس بوديم.سالهاي حکومت طاغوت،  دشنام به " شب" مي داديم و نفرين به " ستم" مي کرديم.

نااميد از پيروزي ، مقهور قدرت و مرعوب سرنيزه بوديم...

اما... مسيحا نفسي، احياگر نفوس شد و حيات اين ملت را جاني تازه بخشيد.

" روح خدا " بود که در جان افسرده مردم دميده شد.

او بود که پرده‌هاي غفلت را از هم دريد،

کابوس ترس و وحشت را از ميان برد،

جسارت و گستاخي حق طلبانه را به مردم بخشيد....

امت را با " اعجاز خون" آشنا ساخت و " فرهنگ شهادت‌طلبي" را در کام جان پيروان علي عليه‌السلام و آشنايان با کربلا و شاگردان عاشورا ريخت.

..... و بالاخره" دهه فجر" آمد، که طلوع فجر آزادي را نويد مي داد. ملت، تا پاي جان از " راه" و " رهبر" دفاع و حمايت کردند. شهيدان بر سر" ميثاق جان" استوار ماندند.

جانبازان، روز و شب، از روي شيدايي حق و شيفتگي به مکتب، به سنگر سازي ، درگيري ، شعار و تظاهرات پرداختند و در برابر حکومت طاغوت، حتي يک لحظه هم سرخم نکردند و" آري" نگفتند. هرگاه بيرق خونين حق خواهي و ستم ستيزي از دست رزمنده اي بر زمين مي افتاد، ديگران مصمم تر از پيش ، قدم جلو نهاده و در برافراشتن آن بيرق، همت به خرج مي داند.... تا بالاخره زنجيرها گسسته شد، " ساعت" فرا رسيد و يکي از " ايام الله" تحقق يافت و وعده راست الهي به وقوع پيوست و خورشيد تابيد...